Na początku XX wieku w malarstwie zaczął dominować ekspresjonizm. Powstał jako przeciwstawienie się impresjonizmowi i naturalizmowi, sięgając korzeniami do van Gogha i Gauguina. Ekspresjoniści zmysłowemu obrazowi świata przeciwstawiali przeżycia wewnętrzne. Cechy charakterystyczne ekspresjonizmu w malarstwie to wyraźne kontury przedmiotów, deformacja, sugestywne, często kontrastowe kolory i przewaga formy nad treścią. Z obrazów ekspresjonistów, których celem było wyrażenie uczuć artysty, uderzały często patos, egzaltacja, spontaniczność.
Emil Nolde - Maki
Ekspresjonizm to jeden z najważniejszych i najbardziej interesujących kierunków współczesnej sztuki. Ważnym jego ośrodkiem stało się Drezno. Działał tam między innymi Emil Nolde – niemiecki malarz i grafik, zaliczany do najwybitniejszych ekspresjonistów.
Emil Nolde - Irysy
W swoich obrazach Nolde operował swobodną plamą barwną, a upraszczając formę, dążył do groteski i deformacji. Tematem jego obrazów były sceny religijne i symboliczne pejzaże, ale również studia kwiatów. Malował je po mistrzowsku bogato nasyconymi kolorami, co widać na prezentowanych obrazach artysty.
Nolde - Słoneczniki
Emil Nolde - Amarylis
Emil Nolde – Czerwony amarylis i anemony
Emil Nolde – Dalie
Emil Nolde - Słoneczniki
Emil Nolde – Martwa natura z tulipanami
U wielu malarzy kwiatów wystąpiła tendencja polegająca na akcentowaniu kolorów w kompozycjach malarskich, przy jednoczesnym osłabieniu formy. Ten kierunek w sztuce nazwano koloryzmem. Wystąpił on już w twórczości impresjonistów, a potem w nurtach postimpresjonistycznych. Wybitnym kolorystą był francuski malarz Pierre Bonnard. Na swoich obrazach starał się za pomocą samego koloru określić formę przedmiotu oraz postaci. Kompozycje zaskakujące często ujęciami elementów, oparł na plamach barwnych.
Pierre Bonnard - Irysy i bez
Jednym z ważniejszych odłamów ekspresjonizmu był fowizm - kierunek panujący w malarstwie francuskim na początku dwudziestego wieku, o bardzo intensywnej oraz często oderwanej od rzeczywistości kolorystyce dzieł. Nazwa kierunku pochodzi od francuskiego słowa les fauves – drapieżny. Już sama nazwa określa charakter malarstwa fowistów. Jednym z głównych reprezentantów tego kierunku był Henri Matisse.Uproszczone mocno komiksowe płótna artysty, są plamami bardzo wyrazistych i zazwyczaj silnie kontrastowych kolorów.
Henri Matisse - Bukiet
Henri Matisse - Słoneczniki
Henry Matisse – Wazon z kwiatami
Henri Matisse skierował swoje zainteresowania w stronę dekoratywności, spokoju, ładu oraz elegancji. „Marzę o sztuce pełnej jasności, spokoju, równowagi, bez niepokojącej czy przytłaczającej tematyki, o sztuce, która byłaby środkiem łagodzącym i kojącym umysł, czymś podobnym do wygodnego fotela, dającego odprężenie po zmęczeniu fizycznym”.
Henri Matisse – Bukiet na bambusowym stole
Podobną do Matisse drogą poszedł Raoul Dufy - francuski malarz i grafik. Na początku też malował pod wpływem impresjonizmu, potem stworzył swój własny dekoracyjny styl, pełen zmysłowości, poetyckiego wdzięku, afirmacji życia oraz czystych barw.
Raoul Dufy – Anemony
Dufy z czasem wypracował technikę nakładania na plamę barwną lekkiego szkicu pędzlem, który miał za zadanie podkreślać immanentne cechy przedmiotów. Robił to w sposób uproszczony i syntetyczny, a jego obrazy stają się jakby kodeksem umownych znaków. Jeden z krytyków sztuki napisał, że obrazy artysty to „przeogromny ładunek radości, lekkości, niczym dziecięcej wizji świata przepełnionej wdziękiem, zabarwionym uśmiechem, pobrzękującym nutą frywolną a zarazem świetnością i wypracowanym warsztatem”.
Raoul Dufy – Bukiet
Raoul Dufy – Bukiet z kaliami
Kompozycje kwiatowe tworzył też francuski malarz i grafik, czołowy oraz najbardziej gwałtowny przedstawiciel fowizmu - Maurice de Vlaminck . Kwiaty były jednym z ulubionych jego tematów.
Maurice de Vlaminck – Kwiaty
Maurice de Vlaminck – Kwiaty
Bukiety polnych kwiatów uwielbiał malować francuski malarz i grafik pochodzenia białoruskiego - Marc Chagall, należący do ścisłego grona najwybitniejszych artystów XX wieku. Malowanie zaczynał od obrazów naiwnie realistycznych, przechodząc przez okres kubizmu i symbolizm do surrealizmu. Wynikiem tego było wytworzenie własnego, poetyckiego i niepowtarzalnego stylu, na granicy jawy i snu. Za pomocą barw opowiadał przepiękne, nastrojowe historie. Jego ulubionym kolorem była szafranowa barwa cesarskich lilii. Kolor odgrywał w twórczości artysty niezwykle istotną rolę, pokazując z wyjątkowo dużą ekspresją świat o zachwianych formach i proporcjach, pełen kwiatów oraz uskrzydlonych postaci.
Marc Chagall - Piwonie w wazonie
Marc Chagall - Bukiet
Już impresjonistyczne postrzeganie świata doprowadziło niektórych artystów do chęci przedstawiania na obrazie trójwymiarowości obiektu. Złożyło się na to także odkrycie prymitywnej sztuki afrykańskiej. To właśnie ze zderzenia tych obu tendencji zrodził się kubizm - pierwszy silnie zgeometryzowany kierunek malarski. W całej historii malarstwa nie było tak intensywnego zerwania z osiągnięciami sztuki tradycyjnej jak to, jakiego dokonali kubiści. Do tej pory malarstwo miało odzwierciedlać rzeczywistość. Kubistom zależało na wydobyciu stereometrycznej struktury przedmiotów. Najczęstszym tematem obrazów kubistycznych były martwe natury. Twórca kubizmu oraz jego najbardziej znany przedstawiciel, hiszpański malarz Pablo Picasso, był jednym z najwybitniejszych artystów XX wieku. Jeszcze za życia stał się legendą.
Picasso - Kwiaty i ręce
W pierwszych latach XX wieku coraz odważniejsze były różne eksperymenty artystów, co doprowadziło w końcu do powstania malarstwa abstrakcyjnego. Abstrakcjoniści nie malowali obiektów realnie istniejących, ale konstruowali kompozycje jedynie z plam barwnych. Z tych poszukiwań powstał między innymi surrealizm - jeden z najważniejszych kierunków dwudziestowiecznej sztuki. Surrealiści twierdzili, że świat rzeczywisty nie jest wystarczający dla dużych możliwości artysty, skupiali się na świecie rzeczy nieistniejących. Inaczej jednak jak u abstrakcjonistów, nie były to nie przypominające niczego kształty, lecz dobrze znane przedmioty, umieszczone w nietypowych sytuacjach lub zmienionych właściwościach. Jednym z najbardziej znanych surrealistów był hiszpański malarz Salvador Dali.
Salvador Dali - Krwawiące róże
Do przedstawicieli sztuki pop - artu, choć sam się tego wypiera, zaliczany jest David Hockney - współczesny rysownik, malarz, grafik, fotograf oraz scenograf, jeden z najpopularniejszych, współczesnych artystów angielskich.
David Hockney – Kwiaty
Prace Hockneya cechuje oszczędność techniki i realizm w ukazywaniu zwyczajnych, prozaicznych tematów, co widać na prezentowanych bukietach.
David Hockney - Bukiet
Charakterystyczna i dominująca dla jego martwych natur jest również swobodna elegancja i niezmącona świetlistość.
David Hockney – Tulipany
Największą indywidualnością amerykańskiego pop-artu był Andy Warhol, malarz, grafik, autor eksperymentalnych filmów, wydawca, wszechstronny artysta pochodzenia słowackiego.
Martwe natury z bukietami kwiatów malował amerykański malarz i rzeźbiarz - Tom Wesselmann, specjalizujący się w kolażu.
Tom Wesselmann – Martwa natura z bukietem i pomarańczami
Tom Wesselmann – Martwa natura z petunią, liliami i owocami
Tom Wesselmann – Tulipany
Jaka szkoda...,a chciałoby się ogladać,ogladać i czytać to, co z takim pietyzmem przygotowałas.Dzięki
OdpowiedzUsuńHalina Grabowska.
Dziękuję, chętnie tu zaglądam. Zajmuję się malarstwem amatorsko , z małymi sukcesami.Szukam inspiracji i pomysłów, a przy okazji mogę poznać wielkich twórców. Pozdrawiam. Zofia Świat
OdpowiedzUsuńobejrzałam z wielka przyjemnoscią. Niektóre ładniejsze, niektóre nie w moim smaku. Ale galeria bardzo interesujaca. Chetnie bede wpadała.
OdpowiedzUsuń