Muzyka i taniec w malarstwie polskim cz. I

Najstarszym dziełem jakie znalazłam w dorobku polskiego malarstwa z motywem muzycznym jest renesansowy obraz religijny, ukazujący Matkę Boską Miłosierdzia w otoczeniu chóru anielskiego. Zdobi on sanktuarium w Starej Wsi blisko Sanoka, na trasie Sanok - Rzeszów.

Starowiejska Matka Miłosierdzia

Z XVII wieku pochodzi dzieło „Matka Boska na smoku” autorstwa Krzysztofa Aleksandra Boguszewskiego.

Krzysztof Boguszewski – Matka Boska na smoku

Krzysztof Boguszewski  to duchowny, pochodzący z Wielkopolski. Tworzył dla króla Zygmunta III. Obraz przedstawia Matkę Boską zwycięską z Dzieciątkiem, stojącą na pokonanym, choć wijącym się jeszcze smoku. Bóg Ojciec otoczony jest chórem aniołów, grających na różnych instrumentach. Jest to jeden z najbardziej wymownych i interesujących artystycznie obrazów polskiego baroku.

Szymon Boguszowicz – Taniec Salome

Taniec Salome znamy z wielu dzieł artystów europejskich. Ten motyw możemy spotkać także w polskim malarstwie. Praca Szymona Boguszowicza - twórcy ormiańskiego pochodzenia, działającego w XVII wieku w naszym kraju, jest najstarszym obrazem o tej tematyce, jaki znalazłam w polskiej sztuce.

Marcelo Bacciarelli - Muza (Kaliope ?) 

Obraz muzy jest niewątpliwie dziełem powstałym około 1800 roku w pracowni Marcelego Bacciarelliego - pierwszego malarza króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wątpliwości wzbudza to, jaką muzę artysta tu przedstawił. Kobieta z atrybutem podobnym do instrumentu muzycznego może dotyczyć Kaliope - muzy poezji lirycznej, bądź też Erato z kitarą, ale także muzy tańca z lirą - Terpsychory.  Ja spotkałam się z tytułem tego dzieła - Kaliope ze znakiem zapytania. Nie ma natomiast żadnych wątpliwości jakie muzy przedstawia obraz ucznia Bacciarelliego Jana Rustema - malarza ormiańskiego albo greckiego pochodzenia, cenionego portrecisty, ale również pasjonata scen rodzajowych.

Jan Rustem – Terpsychora i Erato

Jest to portret rodzajowy o motywie antycznym. Muza tańca to Maria Mirska, Erato – Barbara Szumska. W amorka wcielił się Adam Napoleon Mirski.

Daniel Mikołaj Chodowiecki – Menuet w parku

Daniel Mikołaj Chodowiecki – polsko-niemiecki malarz, rysownik i grafik, to ciekawa postać w polskiej sztuce XVIII wieku. Mimo tego, iż tworzył w Berlinie, czuł się Polakiem i bardzo był związany z Gdańskiem, gdzie się urodził i spędził swoje dzieciństwo oraz młodzieńcze lata. Dużą część twórczości poświęcił historii Polski – ojczyźnie swego ojca, szlachcica spod Gniezna. „Menuet w parku” - to dzieło, które ma już cechy rokoka.

Jan Piotr Norblin – Menuet w ogrodzie

W stylu rokokowym są także dzieła Jana Piotra Norblina – artysty francuskiego pochodzenia, jednego z najważniejszych malarzy okresu stanisławowskiego, uważanego za ojca polskiego malarstwa rodzajowego. Na obrazie tego twórcy również tańczą menueta.

Jan Piotr Norblin – Koncert w parku

Do najwybitniejszych przedstawicieli sztuki klasycyzmu w Polsce zaliczany jest Franciszek Smuglewicz. Pobyt artysty w Rzymie, dzięki stypendium króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, zaowocował wieloma dziełami o tematyce mitologicznej. Na uwagę zasługuje sporządzona wspólnie z Vincenzo Brenną dokumentacja malowideł w ruinach Złotego Domu Nerona, w wyniku czego powstał album. Poniższa ilutracja ukazująca wnętrze domu cesarza, pochodzi właśnie z tego albumu. Widzimy na niej siedzącego, opartego o poduszki Nerona oraz grającą na lirze niewolnicę. Cesarz chyba jednak tym koncertem nie jest zbyt zainteresowany.

Franciszek Smuglewicz - Złoty dom Nerona

Przez kilka lat przebywał na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego malarz pochodzenia włoskiego Jan Chrzciciel Lampi. Artysta ten jest autorem portretów ostatniego polskiego króla oraz wielu obrazów ukazujących znane postacie polskiej arystokracji.

Jan Chrzciciel Lampi - Dama z nutami

Dama z nutami to Urszula Dembińska - córka kasztelana wiślickiego i żona starosty wolbromskiego Franciszka Dembińskiego. Była to niepospolita, jak na owe czasy kobieta. Słynęła nie tylko z urody, ale także z rozumu i z niezwykłej energii. Podejrzewano ją o to, że miała romans z królem Stanisławem Augustem Poniatowskim.

Michał Stachowicz - Dożynki

Michał Stachowicz – przedstawiciel polskiego malarstwa romantyzmu był piewcą Insurekcji Kościuszkowskiej, ale tworzył również sceny rodzajowe z życia ludu krakowskiego. Przykładem tego są między innymi obrazy „Dożynki” i „Taniec w karczmie”. Niestety, nie udało mi się znaleźć tego drugiego dzieła artysty. Obraz Stachowicza zasługuje na uwagę, ponieważ ma w sobie coś z Soplicowa Mickiewicza. W sielankowej aurze pożniwnej pory uczestnicy celebrują swoje święto. Współżyją tu ze sobą idealnie dwór i wieś. Chłop poddany cieszy się łaskami sprawiedliwego pana. 

Wincenty Smokowicz – Wesele żydowskie (detal)

 Wincenty Smokowski to rysownik, malarz i grafik, prekursor nowoczesnego polskiego drzeworytu. Był on ilustratorem kilku pierwszych wydań utworów Adama Mickiewicza. Pokazuję tylko detal obrazu, bo znalezione kopie całego dzieła są czarno - białe albo małych rozmiarów. Istotny dla prezentacji motyw, czyli klezmerska kapelana czele weselnego orszaku jest tu widoczny. 

Teofil Kwiatkowski – Polonez Chopina ( Bal Hotelu Lambert)

Bale organizowane są od najdawniejszych czasów w okresie karnawału i do dzisiaj nie straciły one nic ze swojego uroczystego charakteru. W minionych czasach ich organizatorami byli królowie, książęta, arystokracja i bogate ziemiaństwo. Bawiła się na nich ówczesna elita. Wbrew pozorom motyw balu nie jest zbyt popularny w malarstwie. Nie mniej jednak, udało mi się znaleźć kilka obrazów, między innymi dwa dzieła Teofila Kwiatkowskiego - malarza okresu romantyzmu.  Artysta po Powstaniu Listopadowym, w którym czynnie uczestniczył  wyjechał do Francji, wiążąc się z tym krajem do końca życia. Hotel Lambert był słynną paryską rezydencją książąt Czartoryskich i ważnym polskim ośrodkiem Wielkiej Emigracji w XIX wieku. „Polonez Chopina” to alegoryczna kompozycja malarza, odzwierciedlająca jego uczucia patriotyczne. Do tańca przygrywa sam Chopin.

 Teofil Kwiatkowski - Bal 

Na bal do Krakowa zaprasza nas Juliusz Kossak - batalista i malarz koni, najstarszy z klanu Kossaków. Odbył się on w 1881 roku na pożegnanie odchodzącego prezydenta miasta, który obejmował stanowisko marszałka.

Juliusz Kossak - Bal maskowy
 

Juliusz Kossak – Taniec tatarski

Zapewne ten obraz Kossaka  jest zaskakujący w tej tematycznej prezentacji. Nie znalazł się on jednak tutaj przez pomyłkę. Tatarskim tańcem nazywano bojowy szyk, polegający na formowaniu półkola, zwróconego wklęsłością do nieprzyjaciela. Był on starą tradycją mongolską. Wspomina już o nim w swoich kronikach Jan Długosz.

Władysław Bakałowicz - Bal na dworze Henryka Walezego

W Paryżu umieścił scenę balu Władysław Bakałowicz - malarz historii, scen rodzajowych oraz portrecista. Artysta wyjechał do Paryża po Powstaniu Styczniowym. Zyskał tam powodzenie, malując sceny z życia dworu francuskiego Walezjuszów. Tam też odbywa się namalowany przez niego bal.  

Władysław Bakałowicz – Uczta renesansowa

 Władysław Bakałowicz – Zaproszenie do tańca

Władysław Bakałowicz – Poranek muzyczny

A teraz  z sal balowych przenosimy się na wiejskie wesele i odpust, za sprawą Franciszka Kostrzewskiego - malarza, rysownika, ilustratora oraz karykaturzysty. Podczas wędrówek po kraju artysta poznał życie polskiej wsi, co znalazło odzwierciedlenie w jego twórczości. 

Franciszek Kostrzewski – Wesele

Jedną z cech twórczości Kostrzewskiego jest wierne oddanie piękna ludowych strojów. „Wesele” jest tego najlepszym przykładem.

Franciszek Kostrzewski – Odpust na wsi

Kostrzewski świadomie dążył do przełamania idealistyczno - nastrojowej konwencji malarstwa rodzajowego, w imię poszukiwania realnej prawdy oraz włączenia sztuki w wartki nurt bieżącego życia, co jest typowe dla kierunku realizmu w sztuce.

Franciszek Kostrzewski – Wędrowni muzycy

Franciszek Kostrzewski – Mały muzykant

Franciszek Kostrzewski – Grajek

Franciszek Kostrzewski - Kominiarz warszawski (Na dach i do tańca)

Znakomity przedstawiciel realizmu w malarstwie polskim - Wojciech Gerson, wyspecjalizował się w wielu dziedzinach tematycznych. Był dobrym portrecistą oraz pejzażystą. Malował akty, kompozycje historyczne i religijne. Tworzył też sceny rodzajowe. Należy do nich między innymi obraz ukazujący górali podczas odpoczynku przy muzyce w szałasie.

Wojciech Gerson – Odpoczynek w szałasie tatrzańskim

Odpoczynek w szałasie tatrzańskim uważany jest za jeden z najlepszych obrazów Wojciecha Gersona. Podobnie jak znaczna część zbiorów polskiego malarstwa, zaginął w czasie II wojny światowej i znalazł się na liście utraconych zabytków polskich. Pojawił się niespodziewanie na aukcji w Londynie. Dzięki staraniom Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz polskich placówek dyplomatycznych, udało się zablokować jego sprzedaż.

Władysław Łuszczkiewicz - Taniec górali 

 Do tematyki tatrzańskiej sięgnął także Władysław Łuszczkiewicz – malarz, pedagog, historyk sztuki, muzeolog, konserwator zabytków. Artysta uprawiał głównie tematykę historyczną, malował portrety oraz obrazy religijne. Rzadziej spotkać możemy na jego pracach pejzaże czy sceny rodzajowe, jak na przykład ta, ukazująca tańczących górali.

Władysław Łuszczkiewicz – Jan Kochanowski z Urszulką

Wszyscy zapewne pamiętamy ze szkoły „Treny” Jana Kochanowskiego, które są wyrazem rozpaczy po stracie ukochanej córeczki. Urszulka już jako małe dziecko przejawiała wiele talentów i była wielką nadzieją poety na kontynuowanie jego pasji artystycznych. 

Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim!
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała.  

Polską literaturą inspirował się  także malarz włoskiego pochodzenia, działający w Polsce - Michał Elwiro Andriolli. Był on między in. ilustratorem „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Jeśli chodzi o wątek muzyczno taneczny w naszej narodowej epopei, z pewnością pamiętacie słynny Polonez i Koncert Jankiela.

 

Michał Elwiro Andriolli – Polonez

Poloneza czas zacząć - podkomorzy rusza

I z lekka zarzuciwszy wyloty kontusza
I wąsa podkręcając, podał rękę Zosi
I skłoniwszy się grzecznie, w pierwszą parę prosi.

Michał Elwiro Andriolli – Koncert Jankiela 

Razem ze strun wiela
Buchnął dźwięk, jakby cała janczarska kapela
Ozwała się dzwonkami, z żelami, z bębenki.
Brzmi Polonez Trzeciego Maja! - Skoczne dźwięki.

Podobnie jak Michał Elwiro Andriolli, serię obrazów związanych z „Panem Tadeuszem” namalował Kazimierz Alchimowicz. Zilustrował on między innymi koncert Wojskiego. Artysta uważany był za jednego z ostatnich romantyków w malarstwie polskim. 

Kazimierz Alchimowicz – Wojski z rogiem
 

Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty
Swój róg bawoli, cętkowany, kręty.
Jak wąż boa oburącz do ust go przycisnął
Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął...
I zagrał : róg jak wicher niewstrzymanym dechem
Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem.

Kazimierza Alchimowicza jako wielkiego patriotę interesowała głównie tematyka polska, a Stanisław Chlebowski pokochał podróże. Będąc przez kilka lat nadwornym malarzem sułtana, zajął się motywami orientalnymi. Przykładem tego może być obraz „Grajek pod meczetem”.

Stanisław Chlebowski - Grajek pod meczetem

 W malarstwie rodzajowym w okresie realizmu w sztuce, dotyczącym życia prostych ludzi, spotykamy kierunek sielankowy i krytyczny, którego najwybitniejszym przedstawicielem był Aleksander Kotsis - autor przejmujących scen z życia podkrakowskiej i podhalańskiej wsi. Obraz wybrany do  prezentacji należy do tego pierwszego nurtu.

Aleksander Kotsis - Powrót juhasów

Aktualne wydarzenia i sceny rodzajowe o charakterze sielankowym i krytycznym, tworzył także malarz i rysownik - Henryk Pillati.

Henryk Pillati – Zabawa ludowa w Tenczynku

Henryk Pillati – Duet

 „Duet” Pillatiego mieści się w nurcie realizmu krytycznego. W tej konwencji malowana jest też „Biedna muzykantka” Artura Grottgera - malarza zajmującego się głównie tematyką patriotyczną i batalistyczną. 

Artur Grottger – Biedna muzykantka 

We wcześniejszym okresie kompozycje historyczne o zabarwieniu rodzajowym malował Franciszek Streitt. Później poświęcił się scenom rodzajowym z życia mieszkańców małych miasteczek i wsi. Miały one zarówno sielski jak i krytyczny charakter.

Franciszek Streitt – Melodia wiosenna

 Streitt bardzo często malował biednych wędrownych muzykantów.

 Franciszek Streitt - Orkiestra wiejska 

Franciszek Streitt – Wędrowni muzykanci
 

Franciszek Streitt – Kobieta z kontrabasem

 Na obrazach Stretta można też często spotkać Cyganów, którzy jak wiemy są niezwykle muzykalni i od najmłodszych lat grają na różnych instrumentach, tak jak np. „Mały skrzypek”.

Franciszek Streitt – Mały skrzypek

 

Cygańska tematyka pociągała też malarza realistę Antoniego Kozakiewicza.

 Antoni Kozakiewicz – Młody wirtuoz 

Antoni Kozakiewicz – Koncert młodego skrzypka

Antoni Kozakiewicz – Koncert kobziarza

Kozakiewicz podobnie jak Streitt malował  także wędrownych muzykantów, odwiedzających wsie i miasteczka. Byli to między innymi kobziarze i kataryniarze.

Antoni Kozakiewicz - Scena z kataryniarzem 

 Każde dziecko w szkole podstawowej wie, że Jan Matejko był największym malarzem polskiej historii. Mniej jednak osób zna jego twórczość sakralną. Kiedy w 1888 roku rozpoczęło się odnawianie Kościoła Mariackiego w Krakowie, postanowiono pokryć go nową polichromią, która miała być dopełnieniem monumentalnej architektury gotyckiej. Kartony do polichromii przygotował Matejko, deklarując wykonanie jej za darmo.

Jan Matejko – Pieśń

 Malowane akwarelą kartony Jana Matejki przenosili na ściany kościoła jego uczniowie : Józef Mehoffer, Stanisław Wyspiański i Włodzimierz Tetmajer. Artystyczna wizja malarza sprawiła, że prezbiterium kościoła zaroiło się od aniołów.

Jan Matejko - Anioł z cytrą

Anioły Matejki barwne i dynamiczne, muzykują na starych instrumentach, wyśpiewują wersy loretańskiej litanii wśród giętkich roślinnych wici. Mistrz wymalował ich 178.

Jan Matejko – Anioł z dudami

Anielskie malowidła Jana Matejki nie znalazły uznania w oczach współczesnych. Wręcz przeciwnie, wywołały powszechne i stanowcze potępienie. Najznakomitsi znawcy sztuki uznali kościół za zepsuty. Zarzucali krzyczącą jaskrawość, niezgodność kolorów, niezrozumienie samej natury gotyckiego stylu. Nawet krakowskie przekupki skarżyły się, że mają takie uczucie, jakby im ktoś ukradł Pannę Maryję. Miały Matejce za złe jego dzieło, mówiąc, że malowidła są za wesołe i zbyt świeckie.

Jan Matejko – Anioł

Jan Matejko polichromią w Kościele Mariackim zapoczątkował nowy, samodzielny kierunek w polskiej sztuce dekoracyjnej, który rozwijali po nim jego uczniowie, zwłaszcza Wyspiański i Mehoffer.

Józef Brandt – Wesele kozackie

Przedstawicielem malarstwa patriotycznego i historycznego był także wybitny batalista - Józef Brandt, ale w jego dorobku spotykamy też obrazy rodzajowe, przedstawiające życie wsi i prowincjonalnych miasteczek. Zafascynowany dumkami ukraińskimi, artysta często malował Kozaków podczas zabaw ludowych i wesel. Mnie udało się znaleźć tylko jeden obraz z tego cyklu. 

Henryk Siemiradzki – Taniec między sztyletami

Matejko i Brandt sięgali w swojej twórczości do historii Polski, a Henryk Siemiradzki – przedstawiciel akademizmu w sztuce, nawiązywał tematycznie do antyku. „Taniec między sztyletami” jest jedną z czterech wersji tej samej sceny namalowanej przez Siemiradzkiego w Rzymie. Każda z nich różni się od pozostałych niektórymi elementami. Artysta nigdy nie tworzył wiernych kopii swoich prac. Dzieło to zostało nie tak dawno sprzedane za ponad dwa miliony dolarów. 

Henryk Siemiradzki – Pieśń niewolnicy

Henryk Siemiradzki - Orgia

Obok monumentalnych płócien nawiązujących do kultury antycznej, w dorobku artystycznym Henryka Siemiradzkiego najliczniejszą grupę dzieł stanowiły niewielkie w formacie idylliczne scenki ukazane na tle śródziemnomorskiego pejzażu. Należy do nich „Pastuszek z fletem”.

Henryk Siemiradzki – Pastuszek z fletem

Mniej znanymi akademikami od Henryka Siemiradzkiego byli Ludwik Wiesiołowski i Władysław Czachórski. Pierwszy z nich w swojej twórczości sięgał do wątków starotestamentowych, czego przykładem jest obraz „Dawid grający na harfie”.

Ludwik Wiesiołowski – Dawid grający na harfie

 Wiesiołowski zrezygnował tu z heroicznego wizerunku króla, przedstawiając go jako pięknego młodzieńca w orientalnym wnętrzu.

Władysław Czachórski - Dama przy klawikordzie

Władysław Czachórski malował sceny rodzajowe, portrety, martwe natury oraz obrazy o tematyce szekspirowskiej. Szczególne uznanie przyniosły mu wizerunki kobiet na tle bogatych wnętrz.

Witold Pruszkowski – Pastuszek

Jest to część tryptyku - „Zaczarowane skrzypce”.  Wracając do motywu grającego pastuszka , można zauważyć, że temat ten podejmowało kilku polskich malarzy, między innymi  właśnie Witold Pruszkowski - artysta wszechstronny stylistycznie i tematycznie, spóźniony romantyk, ale także prekursor symbolizmu w sztuce polskiej.

Witold Pruszkowski - Sielanka (detal)

Pastuszek jest bohaterem kilku prac Pruszkowskiego,  między innymi również „Sielanki”, ukazującej scenę zalotów. Młodzieniec grający na fujarce chce oczarować swoją wybrankę muzyką i chyba mu się to udaje. 

 Józef Chełmoński – Owczarek

Wracając jeszcze na chwilę do motywu muzykującego pastuszka w polskim malarstwie, myślę, że do najbardziej znanych obrazów można zaliczyć „Owczarka” i „Sielankę” Józefa Chełmońskiego oraz „Pastuszą melodię” Alfreda Wierusza Kowalskiego.

Józef Chełmoński - Sielanka (przed burzą) 

Alfred Wierusz Kowalski – Pastusza melodia

Mniej znanym obrazem z grającym pastuszkiem jest praca Piotra Stachiewicza „Na fujarce granie”.

 

Wątek taneczny wystąpił na bardzo znanym obrazie Józefa Chełmońskiego „Oberek”.

Józef Chełmoński – Oberek

 W twórczości braci Aleksandra i Maksymiliana Gierymskich znalazłam tylko jeden obraz z motywem muzycznym.

Maksymilian Gierymski – Trębacz na koniu

W konwencji realistycznej utrzymane jest także malarstwo Seweryna Bieszczada. Chętnie ukazywał on wiejskie sceny rodzajowe na tle pejzażu odgrywającym zawsze istotną rolę w kreowaniu nastroju obrazu. Artysta wykorzystywał również wątki literackie pochodzące m. in. z twórczości Adama Mickiewicza. Przykładem tego jest „Jankiel”.

Seweryn Bieszczad – Jankiel

Autorem Koncertu Jankiela jest Maurycy Trębacz – malarz pochodzenia żydowskiego, ofiara holokaustu. Zmarł z głodu w łódzkim getcie.

Maurycy Trębacz – Koncert Jankiela

W pierwszej fazie twórczości Maurycy Trębacz reprezentował kierunek akademicki, ale z czasem w jego malarstwie pojawiały się tendencje impresjonistyczne. Dzięki doskonałemu rzemiosłu i dużemu wyczuciu koloru jego obrazy cieszyły się znacznym uznaniem.

Maurycy Gottlieb – Salome
 

Do znanego biblijnego wątku tanecznego sięgnął malarz pochodzenia żydowskiego, najzdolniejszy uczeń Matejki – Maurycy Gottlieb. Salome tańczy też na obrazie secesyjnego malarza Edwarda Okunia.

Edward Okuń – Taniec Salome 

Przechodząc do polskiego malarstwa impresjonistycznego zaczynam od obrazów Leona Wyczółkowskiego.

Leon Wyczółkowski – Lutnista

Obok głównych tematów zainteresowań Wyczółkowskiego jakimi były wieś, natura oraz związki z ziemią i ludem, artysta podejmował także inne motywy. Jednym z nich były sceny salonowo-buduarowe. Często posiadały one anegdotyczną treść, wyrażoną na przykład przez tytuł. Tak jest w przypadku obrazu „Ujrzałem raz”. Wyróżniająca się naturalnością ujęcia i sugestywnością ruchu para, śpiewa tam znany romans „Ujrzałem raz wejrzenie skromne”. Jego tytuł stał się jednocześnie tytułem obrazu.

Leon Wyczółkowski – Ujrzałem raz

Płótno to pokazuje widoczne w późniejszej twórczości portretowej Wyczółkowskiego osobiste zaangażowanie malarza i intymną atmosferę porozumienia z tymi, których malował. Patrząc na obraz wyczuwamy romantyczną więź, jaka łączy śpiewającą parę. Przelotne i pełne ciepła spojrzenie mężczyzny, ukazane z impresjonistycznym poszanowaniem dla chwili, mówi samo za siebie. 

Leon Wyczółkowski – Wesołe pacholęta

Jest to jeden z sześciu obrazów, należących do cyklu zwanego „Wesołe pacholęta”. Leon Wyczółkowski przedstawił na nich chłopców w strojach paziów. Akcja czterech z nich rozgrywa się tak jak tutaj w plenerze na łące, natomiast dwóch pozostałych we wnętrzach.

Julian Fałat – Mężczyzna z gitarą

Julian Fałat – malarz i rysownik, czołowy reprezentant polskiego malarstwa rodzajowego oraz pejzażowego, był wierny realizmowi, ale też wzbogacał go doświadczeniami impresjonistycznymi. Przejrzałam kilka internetowych galerii, znalazłam niestety tylko ten jeden obraz z motywem muzycznym tego artysty.

Stanisław Masłowski - Muzykant

Wpływy realizmu, impresjonizmu, a nawet secesji łączył w swojej twórczości Stanisław Stefan Zygmunt Masłowski.

 Antoni Piotrowski – Pieśń jesienna

Różne wpływy stylistyczne można dostrzec też w twórczości Antoniego Piotrowskiego.

Antoni Piotrowski – Idylla pasterka 

Antoni Piotrowski malował głównie sceny rodzajowe, na których ukazywał życie wsi mazowieckiej.

Antoni Piotrowski – Muzykantka

Dalszy ciąg prezentacji w styczniu (2012)